Pablo Neruda - If You Forget Me

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you, little by little.

If suddenly
you forget me,
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

►SI TÚ ME OLVIDAS

Quiero que sepas
una cosa.

Tú sabes cómo es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otońo en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leńa,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeńos barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.

Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada día,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.


Jeśli o mnie zapomnisz.

Chcę byś wiedziała
Jedną rzecz.

Wiesz jak to jest:
gdy spojrzę
na kryształowy księżyc, na rozgorzałą gałąź
leniwej jesieni w mym oknie,
jeśli dotknę
przy ogniu
miałkiego popiołu
lub pomarszczonego ciała bierwion,
wszystko kieruje mnie do ciebie,
jakby wszystko co istnieje,
zapachy, światło, metal,
było łódką
co płynie
w stronę twych stęsknionych wysp.

Dobrze więc,
jeśli po trochu przestaniesz mnie kochać
i ja przestanę cię kochać po trochu.

Jeśli nagle
o mnie zapomnisz
nie szukaj mnie,
bo zapomniałem o tobie.

Lecz kiedy pojmiesz, że nudny i głupi
jest łopot flagi,
pod którą mija me życie,
i zechcesz
porzucić serdeczny brzeg,
gdzie zapuściłem korzenie
pamiętaj
że tego dnia,
o tej godzinie,
podniosę ręce
i wyrwę korzeń
by szukać innej ziemi.

Lecz,
jeśli każdego dnia
o każdej porze,
z bezwzględną słodyczą czujesz,
żeś mi przeznaczona,
jeśli każdego dnia pąs,
pnie się do twoich ust szukając mnie,
moja miła, moja droga,
cały ten ogień we mnie zapłonie,
nie zgaśnie we mnie żadne ze wspomnień,
moja miłość żywi się twoją, kochana,
i póki żyjesz jest w twych ramionach
nie opuszczając moich.